دوشنبه ۱۰ اردیبهشت ۰۳

طبیعت ، حیوانات ، محیط زیست

همون طور که اسپرسو به شما انرژی میده مطالب وبلاگ اسپرسو هم شما را شگفت زده میکنه

شش چیز در دنیا که در حال تمام شدن است

۳۳۵ بازديد
صندوق جهانی طبیعت که یک اتحادیهٔ غیردولتی و بین‌المللی برای حفاظت از محیط زیست است، برآورد کرده است که حدود نیمی از خاک سطحی جهان در طول 150سال گذشته از بین رفته است و حدود 500سال طول می‌کشد که فقط 2،5سانتی‌متر خاک سطحی به طور طبیعی ساخته شود.

 

شاید در مورد کمبود آب و نفت و زنبور‌های عسل چیز‌هایی شنیده باشید، اما منابع و چیز‌های دیگری هم هست که در حال تمام شدن هستند یا فقط به دلیل مدیریت نادرست دیگر وجود نخواهند داشت و نبود آن‌ها بر تمام عرصه‌های زندگی ما اثر خواهد گذاشت؛ و این هم شش موردی که ممکن است از آن بی‌خبر باشید.


1. جا در مدار زمین

برخورد اشیائی که در مدار زمین سرگردانند ممکن است باعث آسیب به شبکه‌های ارتباط‌ات تلفنی بشود. تا سال 2019 حدود 500 هزار وسیله در مدار زمین قرار دارد که فقط حدود 2000 تای آن‌ها کار می‌کند و فعال هستند، ماهواره‌هایی که ما هرروزه برای ارتباطات و راهیابی و تماشای برنامه‌های مورد‌علاقه‌مان استفاده می‌کنیم. باقی چیز‌ها بقایای موشک‌ها و سفینه‌های فضایی و چیز‌های دیگری هستند که با مدار زمین برخورد کرده‌اند.

خوب مشکل کجاست؟ این 500 هزار فقط تعداد چیز‌هایی است که قابل رهگیری است و هر روز مقداری به آن اضافه می‌شود. با پیشرفت فناوری، فرستادن و پرتاب اشیا مختلف به مدار زمین آسان و آسان‌تر می‌شود. هرچند معمولاً پرتاب اشیا به مدار زمین خبر خوبی برای ما انسان‌ها تلقی می‌شود، اما هیچ مقرراتی برای این اشیا‌ء که بالای سیارهٔ ما به هم برخورد کنند، وجود ندارد و هیچ سامانه‌ای هم برای جمع آوری اجزا و خرده‌ها و بقایای این ابزار‌ها و وسایل وجود ندارد و آن‌ها در مدار زمین جمع و روی هم انباشته می‌شوند.

هر چه مدار زمین شلوغ‌تر شود، احتمال اینکه این اشیاء با هم برخورد کنند بیشتر می‌شود و در نتیجه به شبکه‌هایی که ما برای راهیابی به آن‌ها نیاز داریم و تلفن‌هایی ما را به هم وصل می‌کند و سامانه‌های پیگیری وضعیت هوا آسیب جدی وارد خواهد شد. هم‌چنان تلاش‌های بسیاری برای حل این مسئله در جریان است، اما هنوز راه‌حلی پیدا نشده است.


2. شن

با این سرعتی که ما از شن استفاده می‌کنیم، طبیعت توان بازتولید آن را ندارد لابد فکر می‌کنید دیگر این یکی امکان ندارد، چطور ممکن است ما دچار کمبود شن باشیم وقتی تمام ساحل‌ها و صحرا‌ها پر از شن است؟ حقیقت این است که بنا به گزارش سازمان ملل، شن و هم‌چنین سنگریزه، یکی از بیشترین میزان مادهٔ جامد موجود روی زمین است و ما با سرعتی خیلی بیشتر از سرعت بازتولید طبیعی آن در حال مصرف آن هستیم.

هزاران سال طول می‌کشد تا شن بر اثر فرسایش تولید شود و هرروزه در ساختمان‌سازی، احیای خاک و تصفیهٔ آب و حتی در ساخت شیشهٔ منازل و تلفن‌های همراه از شن استفاده می‌شود. کمبود و از بین رفتن شن، زیست‌بوم‌های آسیب‌پذیر را تهدید می‌کند، برای نظارت جهانی بر تنظیم میزان مصرف روزافزون این منبع به‌شدت آسیب‌پذیر، تلاش‌ها و درخواست‌های مختلفی شده است.


3. هلیوم

هلیوم نه فقط در بادکنک‌ها بلکه در دستگاه‌های تصویر‌برداری تشخیص پزشکی هم کاربردی حیاتی دارد. شاید این بار اگر بادکنک پر‌شده از گاز هلیوم را در مهمانی‌ها هوا کنید، احساس گناه کنید. گاز هلیوم هم یکی از منابع محدود زمین است که از لایه‌های عمیق زیر زمین استخراج می‌شود و شاید فقط به اندازهٔ مصرف چند دههٔ دیگر باقی مانده باشد. بعضی برآورد می‌کنند که فقط بین 30 تا 50 سال دیگر منابع این گاز باقی بمانند.

ممکن است فکر کنید این گاز فقط برای شادی و خوشحالی جشن تولد بچه‌ها کاربرد دارد، اما هلیوم کاربرد مهم پزشکی هم دارد: خنک کردن مغناطیس‌های دستگاه‌های ام‌آر‌آی؛ و این دستگاه‌ها انقلابی در تشخیص و درمان سرطان و صدمات مغزی و نخاعی به وجود آورده‌اند.


4. موز

می‌توانید آیندهٔ بدون موز را تصور کنید؟ ویرانشهر نه‌چندان دور ما در آینده احتمالاً کمترین مشکلش نبود اسموتی و شیر‌موز خواهد بود. بیشتر موز جهان که به فروش می‌رسد در معرض تهدید بیماری قارچی پاناماست. بیشتر موز‌هایی که در جهان مصرف می‌شود گونهٔ "موز کاوندیش" است که از یک درخت تولید می‌شوند و، چون همهٔ گونه‌ها شبیه یکدیگر هستند، بیماری پاناما می‌تواند به سرعت در تمام گونه‌های موز شیوع پیدا کند.

این اتفاق چندین سال پیش هم افتاده است؛ در حدود سال 1950 بیماری مشابهی تمام محصول موز جهان را از بین برد و کشاورزان را واداشت تا از گونهٔ "گروس میشل" به گونهٔ "کاوندیش" روی بیاورند. پژوهشگران در تلاشند تا گونه‌های مقاوم‌تری در برابر حملات بیماری‌های قارچی تولید کنند که در عین‌حال خوشمزه هم باشند.


5. خاک

برای پرورش مواد غذایی نیاز به خاک سطحی داریم اگرچه منابع خاک جهان ناگهان به پایان نخواهد رسید، اما ما چنان از منابع خاک زمین بد استفاده می‌کنیم که نیاز به توجه و مراقبت دارد. خاک سطحی خارجی‌ترین لایهٔ خاک است که گیاهان بیشترین مواد حیاتی مورد نیاز خود را از آن تأمین می‌کنند.

'صندوق جهانی طبیعت' که یک اتحادیهٔ غیردولتی و بین‌المللی برای حفاظت از محیط زیست است، برآورد کرده است که حدود نیمی از خاک سطحی جهان در طول 150 سال گذشته از بین رفته است و حدود 500 سال طول می‌کشد که فقط 2،5 سانتی‌متر خاک سطحی به طور طبیعی ساخته شود. فرسایش، کشاورزی فشرده، جنگل‌زدایی و گرمایش زمین همه در نابودی خاک سطحی زمین نقش دارند، خاکی که بیشترین حجم تولید محصولات خوراکی در جهان وابسته به آن است.


6. فسفر

در آینده‌ای نه‌چندان دور ممکن است نتوانید کبریت بکشید، اگر منابع محدود فسفر در جهان تمام شود. در نگاه اول ممکن است فکر کنید فسفر هیچ نقشی در زندگی روزانه‌ٔ ما ندارد. اما فسفر نه فقط از لحاظ بیولوژیکی در ساختمان دی‌ان‌ای انسان نقش حیاتی دارد بلکه یکی از انواع کود‌های مؤثر کشاورزی است که هیچ جانشینی برای آن هنوز یافت نشده است.

اکنون فسفر به جای اینکه با فضولات جانوری و گیاهی به خاک برگردد بیشتر اوقات همراه با محصولات به شهر‌ها برده می‌شود و در نهایت از طریق شبکه‌های فاضلاب به دریا‌ها ریخته می‌شود. با ادامهٔ جریان امور به این صورت که هست، برآورد می‌شود که منابع فسفر موجود در جهان بین 35 تا حداکثر 400 سال دیگر باقی بماند و بعد از آن همهٔ ما حتماً گرسنه خواهیم ماند.

 

 

مرجع

روش‌های نگهداری کاکتوس در زمستان

۳۹۳ بازديد

اگر قرار بود گل‌ها را به آدم‌ها تشبیه کنیم فکر می‌کنم کاکتوس‌ها در دسته آدم‌های درون‌گرایی قرار می‌گرفتند که متفکرند، کمتر حرف می‌زنند و بیشتر کتاب می‌خوانند. این‌قدر هم غرق کتاب می‌شوند که حواس‌شان به دور‌وبرشان نیست.


البته در دنیای واقعی، کاکتوس‌ها تقریبا همین حال را دارند. خیلی آب دوست نیستند. به خصوص اگر هوا رو به سردی برود. آیا کاکتوس‌ها خواب زمستانی دارند؟ معلوم است که جواب «بله» است. کاکتوس‌ها هم مثل هر گیاه دیگری با کاهش دما و طول روز فعالیت‌شان به حداقل ممکن می‌رسد؛ بعضی هورمون‌ها در آنها افزایش می‌یابد و بعضی دیگر کاهش و با همین اتفاقات به اصطلاح به خواب می‌روند. خواب زمستانی باعث می‌شود کاکتوس‌ها در بهار و تابستان رشد بهتری داشته باشند و حتی گل کنند.

این حالت برای کاکتوس‌های کوچکی هم که رشد کمی دارند مؤثر است. شاید گلخانه دارهایی که مدام در حال فروش کاکتوس هستند در گلخانه‌شان خبری از خواب زمستانی کاکتوس‌ها نباشد، چون نمی‌خواهند فروش‌شان را متوقف کنند پس در صورت فراهم‌بودن نور و دمای کافی، آبیاری را هم کاهش نمی‌دهند. اما در گلخانه‌های تجاری، زمستان کاکتوس‌ها را به خواب می‌برند تا هم در مصرف انرژی گرمایشی گلخانه صرفه‌جویی کنند و هم در بهار بتوانند از آنها بذر بگیرند. برای مراقبت زمستانه از کاکتوس‌ها در خانه هم باید همزمان به سه عامل نور، دما و آبیاری توجه کرد.

اگر دو عامل اول به خاطر شرایط فصلی تغییر کرد عامل سوم را هم بایستی تغییر داد تا شاهد خواب زمستانی کاکتوس‌ها بود، اما اگر به هر دلیلی نتوانستید شرایط خواب زمستانی را برایشان فراهم کنید نگران نباشید. کاکتوس‌های شما هم مثل کاکتوس‌های گلخانه‌های دسته اول می‌توانند به رشدشان ادامه دهند به شرطی که همان سه عامل برایشان فراهم شود. مثلا با وجود دما و آب، نور را به صورت مصنوعی به آنها بتابانید. دما یکی از مهم‌ترین فاکتورها در خواب زمستانی است. از پاییز با کوتاه شدن طول روز، دمای هوا هم به طور طبیعی کاهش می‌یابد.

دمای خواب برای انواع کاکتوس‌ها در هوای آزاد با توجه به محل زندگی‌شان فرق دارد، ولی به طور کلی می‌توان گفت بهترین دما برای به خواب رفتن کاکتوس‌ها چیزی حدود 5 تا 10 درجه سانتی‌گراد است. البته یادتان باشد کاکتوس‌ها به دلیل بافت آبکی‌شان خیلی به یخ زدگی حساسند. پس اگر کاکتوسی را در حیاط، تراس یا راه پله نگهداری می‌کنید باید تا قبل از رسیدن دما به زیر صفر آن را به داخل خانه منتقل کنید.

حالا ممکن است این سؤال برایتان پیش بیاید در محیط منزل که وسایل گرمایشی روشن است و ما با کاهش دما مواجه نیستیم چطور کاکتوس‌ها به خواب زمستانی می‌روند؟ همان طور که در بالا گفتم برای رفتن به خواب زمستانی سه عامل نور، دما و آب باید همزمان حضور داشته باشند. وجود یک عامل به تنهایی کافی نیست. ادامه توضیحات را بخوانید تا بهتر متوجه شوید. با تغییر فصل طول روز که کوتاه می‌شود گیاهان با ترشح بعضی هورمون‌ها و توقف ترشح بعضی دیگر از آنها آماده رفتن به خواب زمستانی می‌شوند.

در این مدت به خاطر کوتاه شدن طول روز و افزایش ساعات ابرناکی، میزان نور دریافتی گیاهان به حداقل مقدار خودش می‌رسد که این زمینه‌ساز خواب زمستانی است. در طول مدت خواب، کاکتوس‌ها نور زیادی نیاز ندارند. البته این دلیل نمی‌شود آنها را در یک جای تاریک نگه دارید بلکه مثلا می‌توانید از جای پرنورتر خانه به جای کم نورتر منتقل‌شان کنید. نکته‌ای که باید خیلی به آن دقت کنید این است که اگر آبیاری را در زمستان کم نکنید و دمای خانه هم گرم باشد، رشد کاکتوس‌ها به علت کمبود نور، علفی خواهد شد.

«خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند» را که یادتان هست؟ هر گیاهی اگر همه شرایط رشدش مطلوب باشد، ولی از نور کافی محروم باشد بیش از اندازه طبیعی قد می‌کشد تا خودش را به نور برساند و این باعث بدقوارگی‌اش خواهد شد. حالا که در این دو فصل نور کم می‌شود بهتر است خودمان گیاه را به خواب ببریم و به صورت دستی آبیاری‌اش را کم کنیم، البته حتی اگر کاکتوس به خواب هم نرود به دلیل رشد کم، نیاز خیلی کمی به آب دارد. پس بهتر است از آبان این روند کاهشی آبیاری را شروع کنیم.

اول یک هفته یکبار، بعد دو هفته یکبار تا وقتی برسد به ماهی یک دفعه و حتی کمتر از آن. در این حالت پوسیدگی ریشه و به طور کلی پوسیدگی قسمت پایین گیاه را نخواهیم داشت. به طور کلی این شرایط بستگی به دما و رطوبت خانه و اندازه کاکتوس دارد. بعضی وقت‌ها شاید میزان آبیاری به بیشتر از یک ماه هم برسد. کاکتوس‌ها در زمان خواب چند ماه بی‌آبی را هم تحمل می‌کنند. با آمدن بهار و افزایش میزان نور و بازگشت به روند آبیاری معمولی، کاکتوس‌ها بیدار می‌شوند و اگر سن و بقیه شرایط رشدی‌شان مناسب باشد گل هم می‌دهند.

گل‌دهی کاکتوس جایزه چند ماه مراقبت خوب شماست. چروک شدن کاکتوس‌ها در زمستان طبیعی است. آنها ناچارند برای جلوگیری از یخ زدگی مقداری از آب‌شان را از دست بدهند چون بافت‌های ترد و آبکی مستعد یخ زدگی هستند. پس با دیدن چروکیدگی نیاز نیست آب‌شان بدهید. در زمان خواب، گیاهان ممکن است به آفات و بیماری‌ها حساس‌‌تر شوند. پس سعی کنید محل نگهداری‌شان خشک باشد تا کمتر به بیماری‌های قارچی مبتلا شوند.

اگر دیدید کاکتوسی بیمار است آن را از بقیه جدا کنید. برای کاکتوس‌های آفت زده هم می‌توانید از اسپری الکل رقیق شده با آب (سه قسمت الکل و یک قسمت آب) استفاده کنید و تا از بین رفتن آفت این کار را تکرار کنید. حواستان باشد کاکتوس‌ها در زمستان کود نمی‌خواهند. لازم است این قانون کلی را در مورد بقیه گل و گیاهان هم رعایت کنید. هیچ موجود زنده‌ای در زمان خواب نیاز به تغذیه ندارد. برای تاکید دوباره می‌گویم به کاکتوسی که به خواب زمستانی رفته از روی محبت هم شده آب ندهید وگرنه شما هم یکی می‌شوید مثل خاله خرسه. حالا خود دانید.

 

 

مرجع

علل انقراض دایناسور ها

۳۳۸ بازديد
دانشمندان، تقریباً مطمئن بودند که انقراض نسل دایناسورها بر اثر برخوردی بزرگ بوده است. زیست‌شناسان و زمین‌شناسان احتمال می‌دادند که شاید علت دیگری باعث این انقراض شده باشد.

 

از جمله علل انقراض دایناسورها :

دهانه برخوردی شیوا در هند که باعث فعال شدن آتش فشان‌ها شده
فوران‌های عظیم آتش فشانی در سطح زمین
شاید هم فرایندی تدریجی اینها نظریه‌های موازی به شمار می‌رفتند.

برپایه آخرین پژوهش‌ها ثابت شده‌است که برخورد یک شهاب‌سنگ عظیم با زمین در حدود 65 میلیون سال در مکزیک عامل انقراض دایناسورها و تقریباً 75 درصد از گونه‌های زنده روی زمین بوده است. رویداد انقراض کرتاسه-پالئوژن در اصل آخرین انقراض بزرگی است که بر روی زمین رخ داده و به همین دلیل مورد توجه است که منجر به گوناگونی پستانداران و سرانجام پیدایش انسان شد.


واقعه

66 میلیون سال قبل، شهاب سنگی که 15 کیلومتر طول داشت به منطقه‌ای که امروزه به نام دهانه چیکسالوب نامیده می‌شود و در مکزیک قرار دارد برخورد کرد. نزدیک به 420 زتا ژول (یعنی 420 ضربدر 10 به توان 21 ژول) انرژی را آزاد کرد که برابر با انرژی انفجار 100 ترا تن (یعنی 100 ضربدر 10 به توان 12 تن) TNT بود. برای مقایسه، کافی است اشاره کنیم که انرژی آزاد شده از برخورد چیکسالوب، 2 میلیون بار بزرگتر از انرژی رها شده در بمب تزار (پر قدرت‌ترین آزمایش هسته‌ای) است. این برخورد باعث فرورفتن زمین و تشکیل گودالی به قطر 180 کیلومتر شد.


اتفاقات بعد از برخورد

بر اثر این برخورد، یک ابر عظیم از گرد و غبار به پا خواست که نور خورشید را مسدود کرد و منجر به شروع فرایند مرگ بخش بزرگی از پوشش گیاهی زمین شد که آن هم منجر به مرگ جانوران گیاه‌خوار و بعداز آن جانوران گوشت‌خوار شد. با توجه به درصد بالای اکسیژن جو زمین در دوران کرتاسه، این برخورد بزرگ، احتمالاً منجر به توفان‌های بزرگ آتشین، در سطح کره زمین شده که آن نیز می‌تواند علت مرگ تعداد دیگری از جانوران باشد. محل برخورد در اقیانوس بوده و احتمالاً سونامی‌های عظیم هم در سواحل کره زمین بوجود آمده است.


تاریخ دقیق برخورد

با این حال اکنون دانشمندان اروپایی و آمریکایی با استفاده از تجهیزات جدید توانسته‌اند دامنه تخمین زمان برخورد در دهانه چیکسالوب را به 11 هزار سال محدود کرده که تقریباً همزمان با انقراض عظیم دایناسورها است. وقتی از زمان وقایع زیست‌شناسی بحث می‌شود، 11 هزار سال نهایت دقت ممکن به شمار می‌رود.

مرجع

سخت‌گیرترین موجود در انتخاب همسر

۳۵۹ بازديد
بیشتر جانوران، قبل از تشکیل زندگی و انتخاب همسر آینده خود تنها با تعداد معدودی جفت بالقوه ارتباط برقرار کرده و از میان این تعداد معدود جفت دلخواه خود را انتخاب می‌کنند. اما این مسئله در مورد تمامی‌جانوران صادق نیست. دانشمندان دریافته اند که ...


بیشتر جانوران، قبل از تشکیل زندگی و انتخاب همسر آینده خود تنها با تعداد معدودی جفت بالقوه ارتباط برقرار کرده و از میان این تعداد معدود جفت دلخواه خود را انتخاب می‌کنند. اما این مسئله در مورد تمامی‌جانوران صادق نیست. دانشمندان دریافته اند که نوع ویژه ای از خرچنگ های کالیفرنیایی پیش از جفت گیری و انتخاب جفت بیش از 106 خرچنگ نر را زیر ذره بین خود قرار داده و آنها را مورد بررسی قرار می‌دهند. این تحقیق نشان می‌دهد که خرچنگ های کمانچه زن ماده (Uca crenulata) سخت گیرترین و مشکل پسندترین جانوران روی زمین هستند.

تا آنجا که مشخص شده هیچ گونه ای همانند خرچنگ کمانچه زن ماده اقدام به انتخاب جفت از میان تعداد زیادی از نرهای خواهان خود نمی‌کند. اغلب بی مهرگان، تعدادی از پستانداران، دوزیستان و خزندگان معمولا با نرهای همسایه خود یا با اولین نری که توجهشان را جلب کند یا حداقل با اولین نری که رفتار معاشقه مناسبی را از خود به نمایش بگذارد، جفت گیری می‌کنند. اما مسئله در مورد خرچنگ های کمانچه زن ماده کاملاً فرق می‌کند. این ماده‌ها به آسانی تحت تاثیر هر خرچنگ نری قرار نمی‌گیرند.

خرچنگ های نر پیش از جفت گیری اقدام به حفر سوراخ های جفت گیری کرده و در ادامه این سوراخ ها را با شاخ و برگ پوشانده و مرتب می‌کنند. در ادامه این نرها در کنار سوراخ های خود ایستاده و به کمک چنگال های بزرگ خود از ماده ها دعوت می‌کنند که وارد حفره آماده شده توسط آنها شوند.

ماده ها در هنگام عبور از کنار نری که توجه آنها را به خود جلب کرده نیم نگاهی نیز به حفره جفت گیری او می‌کنند، برای خرچنگ ماده تنها یک نگاه گذرا به داخل حفره کافی است که تصمیم بگیرد که داخل حفره شود یا اینکه بهتر است راهش را کج کرده و به سراغ نر دیگری برود.

خرچنگ ماده قبل از یافتن خانه مناسب خود ممکن است بیش از 100 حفره را مورد بررسی قرار بدهد تا بتواند خانه مناسب خود که متناسب با اندازه بدنش است را بیابد. مطالعه دریورا به خوبی نشان می‌دهد که چگونه جانورانی با مغزهای ساده و ابتدایی دارای قواعد برآورد و ارزیابی بوده و می‌توانند انتخاب‌های سازشی پیچیده‌ای داشته باشند.
 

 

مرجع

زایمان عجیب موجودی که بچه هایش را بالـا می آورد

۳۵۵ بازديد
جانوران مختلف، روش‌های متفاوتی برای تولید مثل دارند. مثلا نوعی قورباغه، تخم‌ها را درون معده خود نگه می‌دارد و قورباغه‌های تازه به دنیا آمده را از دهان خود خارج می‌کند.

 

جانوران مختلف، روش‌های متفاوتی برای تولید مثل دارند. مثلا نوعی قورباغه، تخم‌ها را درون معده خود نگه می‌دارد و قورباغه‌های تازه به دنیا آمده را از دهان خود خارج می‌کند. به همین دلیل هم به این نوع قورباغه، نوزاد در شکم (Rheobatrachus silus) گفته می‌شود. قورباغه‌های نوزاد در شکم، در سال 1983/1362، یعنی درست 30 سال پیش، به دلیل از دست دادن محل زندگی خود،‌ منقرض شدند.

اما حالا، دانشمندان با استفاده از رویان‌های منجمدشده، قورباغه اولیه‌ای به وجود آورده‌اند،‌ با این هدف که قورباغه‌های نوزاد در شکم را دوباره به طبیعت بازگردانند. قورباغه نوزاد در شکم، در واقع تنها گونه جانوری شناخته‌شده‌ای است که زایمان را از طریق دهان انجام می‌داده است. این موجود، بعد از تخم‌گذاری، تخم‌های خود را می‌بلعیده و آن‌ها را درون معده خود نگه می‌داشته تا بعد از حدود 6 هفته که نوزادها متولد می‌شدند، ‌آن‌ها را برگرداند.

مایکل آرچر و همکارانش در دانشگاه نیوساوت ویلز، واقع در سیدنی استرالیا، هسته سلول‌های قورباغه‌هایی را که حدود 40 سال پیش منجمد شده‌اند، جدا کردند. سپس آن‌ها را به تخم‌های گونه تازه‌ای از قورباغه به نام Mixophyes fasciolatus وارد کردند. بدین ترتیب، سلول‌های اولیه چندین بار تکثیر و تقسیم شدند،‌ یعنی همان اتفاقی که هنگام به وجود آمدن رویان می‌افتد. نتیجه این مطالعه برای اولین بار در کنفرانس TED در واشنگتن با عنوان بازگرداندن از انقراض،‌ ارائه شد.

اما در بین این همه جانور منقرض‌شده، چرا دانشمندان می‌خواهند این قورباغه را به زندگی برگردانند؟ به چند دلیل، اول این که در بین پروژه‌های بازگرداندن از انقراضی که در حال اجرا هستند، قورباغه نوزاد در شکم، دارای دی.ان.ای ساده‌تری است. همچنین، نمونه‌های منجمدشده از سلول‌های آن وجود دارد. به علاوه، خویشاوندان بسیار نزدیک آن هنوز روی زمین زندگی می‌کنند و می‌توانند تخم‌های خود را در اختیار این پروژه بگذارند.

در مقابل، مثلـا ببرهای تاسمانی، گونه منقرض‌شده دیگری که آرچر دوست دارد به طبیعت برشان گرداند، نمونه‌ای بسیار دشوار خواهند بود، چون هیچ خویشاوندی ندارند که هنوز زنده باشد. به علاوه، رویان‌های قورباغه در تخم‌ها با هورمون‌ها و سیستم ایمنی بدن مادر میزبان مواجه نخواهند بود،‌ در حالی که در بدن یک پستاندار، این عوامل،‌ روی جنین موثر هستند. آرچر امیدوار است که بتواند قورباغه‌هایی که به حیات بازمی‌گرداند را در یک آکواریوم بزرگ کند، اما ممکن است لازم داشته باشند بدن یک قورباغه مادر را برای رشد رویان‌ها درون تخم بازسازی کنند.


مرجع